Nairobi met de big kids

Deze week hebben we verder nog de ronddraaischommel afgeverfd, met de prachtige kleuren: blauw, roze en wit (zie foto voor resultaat). Tijdens het verven was er wel een ‘klein’ ongelukje gebeurd. Bij het opstaan stootte Fleur per ongeluk haar hoofd tegen het nog niet droge blauwe gedeelte, waardoor ze een nieuwe coupe heeft gekregen. Blond haar met wat blauwe stukjes in het midden. Die avond meteen terpentine erover gestrooid, maar helaas niet veel succes. Ze moet het nog even doen met haar nieuwe kapsel.

Dinsdag was Matharaka day (onafhankelijkheidsdag). Alle kids van Upendo hadden vrij en we wilden ze daarom meenemen naar Nairobi. Op het laatste moment (African way) had Jackson besloten om de kleintjes thuis te laten. Eerst vonden we ’t erg vervelend voor ze, maar toen we met z’n allen in de upendo bus zaten merkten we dat het toch wel een goed idee was. Om 3 uur in een propvol busje te zitten (en 5x tegengehouden door de politie) is namelijk ook geen pretje. De politie is hier trouwens zo corrupt! Het enige wat ze willen is geld. Ze verzinnen altijd wel iets, zodat je moet betalen en als je niet betaalt moet je een dag of langer in court doorbrengen, dus iedereen betaalt maar.. Het komt zelfs voor dat de politie je nummerbord eraf haalt, zodat je naar het politiebureau moet om te betalen en je je nummerbord weer terugkrijgt, heel logisch? Gelukkig zijn ze met een bus vol kinderen en een lachende mzungu op de voorbank wat milder en geen cent hoefden we te geven. Telkens als we de politie zagen was het: geluid uit, gordels aan, recht zitten en lachen (vooral Angela die voorin zat). Het was heerlijk om weer tussen de kids te zitten en verhalen van ze te horen. De tijd ging best snel en we merkten het meteen toen we in Nairobi aankwamen: file! Het duurde wel even voordat we een parkeerplek kregen, daar ook Stanley ontmoet (die Mary Ann verzorgd). Hij woont in Nairobi, dus kon ons mooi de weg wijzen. Eerst een plaspauze gehouden en daar voor iedereen chips and sausage besteld. Nog wel even gediscussieerd waar we precies heen gingen vandaag, omdat het al best laat was toen alle patat en worst klaar was (en jackson had de verkeerde entree prijzen doorgegeven voor de animal orphanage). Gelukkig waren de prijzen volgens Stanley een stuk lager voor ons en met nog 4 kids en een moeder erbij in de upendo bus gingen we richting de animal orphanage. We hadden niet veel tijd, dus moesten we in de auto lunchen, maar wat genoot iedereen van de vette hap! De animal orphanage was gelukkig niet zo groot, want we konden precies alles in een halve middag bekijken. Het leukste vonden ze de cheeta’s (die erg agressief waren), enorme struisvogel (met super droge benen, ‘he needs body lotion’) en de aap met (fel) blauwe ballen. Weer geweldig om ze zo te zien genieten! De terugweg ging ook erg snel. Eerst was iedereen actief, maar na een tijdje vielen ze allemaal tegen elkaar in slaap.

Woensdag was er iets heel ergs gebeurd. We hadden besloten om bij Upendo te eten en daarna weer een filmavondje te houden met zelfgemaakte popcorn. Eerst ‘genoten’ van de ugali met groentes (je moest van de ugali wel een groot stuk afsnijden wilde je geen mieren smaakje!) Toen we klaar waren met eten zat Patrick omgekeerd in z’n stoel. Toen riep iedereen: ‘draai je om Patrick!’ Maar hij reageerde niet. Opeens riep Purity: ‘Maybe he has fainted!’ Ze pakte hem op en legde ‘m op het tapijt. Hij was idd flauwgevallen. Voor ongeveer een half uur was hij buiten bewustzijn! Meteen de taxi gebeld om naar het ziekenhuis te gaan. Met koude doekjes hem wat koeler gehouden en af en toe leek het alsof hij weer bijkwam, maar toch reageerde hij niet. Na een half uur kwam de taxi eindelijk en opeens stond Patrick weer rechtop. Het kostte hem nog steeds veel moeite om alle vragen te verwerken en erop te reageren, maar het ging gelukkig steeds beter. Hij heeft 1x eerder zo’n aanval gehad en ze zijn toen naar een duurder ziekenhuis geweest, die ook z’n dossier heeft. Meteen besloten om naar hetzelfde ziekenhuis te gaan. We hoopten dat dit ziekenhuis nu goed onderzoek kon doen om te kijken wat het precies was, maar achteraf hadden we dit een beetje verkeerd ingeschat. De dokters hebben even bloedgeprikt (net daarvoor had Patrick alles uitgekotst over Angela) en geconcludeerd dat hij een bacteriële infectie had, zonder goed naar het hele verhaal te luisteren. We kregen wat antibiotica mee en moesten de 3x zo hoge rekening betalen (dan dat we in het general hospital zouden hebben gemoeten). Gelukkig gaat het nu wel weer helemaal goed met Patrick, maar er moet nog wel een keer beter onderzoek naar worden gedaan. Nederlandse dokter experts denken namelijk eerder aan epilepsie.