Voedselpakketten, weer meer van de wereld gezien..

Afgelopen woensdag (28-04) begon niet zo goed, omdat van het een op het andere moment de laptop ineens een rare foutmelding aangaf, en wilde niet meer opstarten. Onze planning van die ochtend (het verslag en foto’s op waarbenjij.nu zetten) kon dus niet doorgaan. We zijn toen samen met de 3 oudste meiden (Naomi, Purity en Janet, van 14) naar Nyeri Town gegaan en de markt bezocht. We hebben onder andere ijs en fruit voor de meiden gekocht (dingen die ze niet zo vaak eten), en die op een bankje opgegeten. Het was fijn om even met een klein groepje eropuit te zijn, zo kun je iedereen toch beter leren kennen. Die meiden zijn al zo volwassen, slim, en superlief!
We hebben de matatu terug naar Gatitu (de wijk waar we ‘wonen’) genomen, omdat de rest van de kinderen weer in de tuin van Jacksons ouders aan het spelen was. We hebben weer gezellig gespeeld met alle kids, en hoe meer tijd we met hen doorbrengen, hoe beter we ze leren kennen natuurlijk. Mijn horloge blijkt een leuk speeltje voor de kleintjes te zijn de manier om hem los te maken, in NL veel voorkomend, kenden ze niet, en ze willen allemaal laten zien dat ze hem open en dicht kunnen maken), en m’n camera is ook steeds in handen van een van de kinderen (of een van de huismoeders), dus elke dag is het weer een verrassing welke foto’s ze gemaakt hebben.
Het plan was eigenlijk ’s avonds een film te kijken en popcorn te eten (een gewoonte die ze hier niet kennen, maar die de kinderen dankzij alle NLse vrijwilligers wel heel leuk vinden), maar omdat vooral de kleintjes moe en uitgelaten waren hebben we besloten de film alvast op te zetten om iedereen bezig te houden tot het eten. Na het avondmaal (ugali) verdeelden de huismoeders de kinderen in 5 groepen, en gaven ze elk een bak popcorn, die in stilte opgegeten werd. Het was een apart gezicht, en nogal anders dan wij ons voorgesteld hadden, dus we hebben besloten het nog een keer over te doen, maar dan op onze manier.
Donderdag regende het ’s morgens echt ontzettend hard, en dat betekent hier dat alles één grote modderpoel is. De wegen zijn al niet zo best (overal zitten gaten in de weg, je moet echt een goede en ervaren bestuurder zijn om hier auto te kunnen rijden), en als het zo nat is zijn de onverharde wegen helemaal onbegaanbaar. We hebben toen maar weer geprobeerd de laptop aan de praat te krijgen, maar tevergeefs.
’s Middags klaarde het op, en hebben we 4 voedselpakketten uitgedeeld (bestaande uit suiker, zout, tarwebloem, maïsbloem, rijst, kookvet en zeep). Als eerste gingen we naar een oude man, die alleen woonde en eigenlijk z’n huis niet meer uit kon komen (een donker hokje met een bed en een kookstelletje), omdat hij zo verzwakt was (z’n benen waren echt stokjes, waar hij niet meer op kon staan). Het was echt vreselijk om te zien.