Nyeri hospital, patience

Maandag (24-5) zijn we met een meisje van Upendo, Esther, naar het ziekenhuis gegaan, omdat ze al een aantal dagen last had van haar keel, en haar amandelen gezwollen waren. Sho sho (deze week geleerd dat je het als cu cu schrijft) had ons aangeraden heel vroeg naar het ziekenhuis te gaan, maar volgens Jackson was dat niet nodig. Om half 12 werden we samen met Esther en Rebecca, een huismoeder, bij Nyeri Hospital afgezet. Het was superdruk in de ‘wachtkamer’, en nadat we een registratiekaartje gekocht hadden begon het wachten voor ons. Hoe de volgorde werkt is me nog steeds niet helemaal duidelijk, maar pas om kwart voor 3 werden we naar de dokter verwezen. Ondertussen hadden we nog een nichtje van sho sho bezocht, die in het ziekenhuis lag omdat haar rug, billen en benen verbrand waren doordat ze in heet water gevallen was. Het was al een ruime week geleden gebeurd, en het meisje had gelukkig weinig pijn meer, was vrolijk, en mocht waarschijnlijk snel naar huis. Toen we eenmaal verwezen waren begon het wachten opnieuw. We hadden niet geluncht, dus erg trek, en we hadden niet verwacht dat het zo ontzettend lang zou duren, dus we waren het helemaal zat. Esther was ook eigenlijk niet meer ziek, ze was hartstikke blij (voor haar was het gewoon een dagje vrij en veel persoonlijke aandacht) en alleen als ze haar keel aanraakte deed het nog pijn. Om kwart voor 4 werden we bij de dokter binnen geroepen, en binnen een minuut (nadat hij 2 vragen had gesteld en Esther 2 seconden haar mond open moest doen) stonden we weer buiten met een recept voor 3 medicijnen. 2 daarvan moesten we bij de apotheek kopen, waar we natuurlijk weer moesten wachten. Toen we alle medicijnen hadden zijn we eindelijk wat gaan eten: kip met patat bij een restaurantje dat Jozef en Floor ons aangeraden hadden, en het was ook erg lekker, zeker als je zo’n trek hebt! Esther heeft iig een geweldige dag gehad en we hebben haar nog nooit zo spontaan en vrolijk gezien. Echt zo leuk om steeds weer meer te zien van elk kind.
Dinsdag (25-5) wilden we verf kopen voor de ronddraaiende schommel die we gekocht hadden en op zouden knappen. We hadden gevraagd wat we allemaal nodig hadden, maar toen we in de verfwinkel waren was het toch onduidelijk wat we precies moesten kopen. We probeerden Jackson te bellen, maar hij nam niet op. Omdat we graag die dag wilden beginnen met verven hebben we nog wat tijd in town volgemaakt, en ondertussen steeds Jackson geprobeerd te bereiken, maar zonder succes. We zijn nog een keer bij het nichtje van sho sho in het ziekenhuis langs geweest, en toen we daar terug van kwamen hadden we nog steeds Jackson niet te pakken gekregen, maar wisten we echt niks meer in town te doen, dus we zijn maar naar huis gegaan. Daar wist Steven gelukkig welke verf we nodig hadden, en die was ook in Gatitu te koop, dus we konden alsnog beginnen. Eerst alles schuren, schoonmaken, en toen de onderlaag verven. We kwamen er wel achter dat een muur verven toch iets makkelijker is, de schommel bestaat uit allerlei kleine stangetjes en moeilijke hoekjes, en we zijn vanaf half 3 tot 7 uur bezig geweest (toen werd het donker en moesten we wel stoppen). Een klein probleempje was dat er nergens terpentine te vinden was om de kwasten, maar vooral onze handen mee schoon te maken. We zaten helemaal onder de rode verf, die ontzettend plakte, en we waren al bang dat we zo naar bed moesten. Gelukkig vond babu nog ergens paraffine en konden we onszelf nog een beetje fatsoeneren.