Nairobi prison

Jambo iedereen!
Weer even een verslagje van al onze belevenissen hier, dat is al weer veel te lang geleden eigenlijk!

Maandag (7-6) zijn we op bezoek geweest bij een van cucu’s zussen, die aan de rand van het Aberdare National Park woont (echt 10 meter van haar huis staan de hekken die als grens van het park dienen :P). Toen cucu haar met Floor, die andere vrijwilligster, bezocht hebben ze een hele groep olifanten en een aantal buffels van heel dichtbij gezien, dus wij waren benieuwd. We hadden alleen iets minder geluk, eigenlijk geen dier gezien, alleen een paar stipjes die volgens de kenners wrattenzwijnen voor moesten stellen :P. Wel erg lekker geluncht bij die zus thuis, en cucu heeft het volgens mij gezellig gehad met haar zus!

Dinsdag hebben we de middag weer met de kids doorgebracht (we hadden kleurplaten en potloden meegenomen, en iedereen heeft weer geconcentreerd een kunstwerk zitten maken). ’s Avonds hebben we Jackson en zijn vrouw Alice mee uit eten genomen, omdat Alice jarig was. Verjaardagen zijn hier trouwens echt totaal niet belangrijk, iedereen vergeet het (ook de jarige zelf), en sommigen weten niet eens precies wanneer hun verjaardag is. Maar wij wilden de verjaardag van Alice wel graag vieren, omdat ze al zo weinig uit gaat (je moet hier echt uitgenomen worden door een man, en dat doet Jackson niet zo vaak, als wij er niet waren geweest was Jackson haar verjaardag ook vergeten). We hebben lekker gegeten en het was erg gezellig!

Woensdag (9-6) zijn we met Ayub en John naar Nairobi gegaan om de moeder van Ayub daar in de gevangenis te bezoeken. Ayub was het jongetje waarvan de moeder hem in een put achtergelaten heeft. Ze heeft daarvoor 7 jaar gevangenisstraf gekregen, en zit nu al bijna 3 jaar vast. Ik was echt heel benieuwd wat voor een vrouw het zou zijn, en hoe Ayub zou reageren (de vorige keer dat we zijn oma, tante, nicht en broer bezochten was hij zo ontzettend stil, terwijl zijn familie juist heel erg blij was hem te zien en aardig deed, we weten echt niet wat er toen in zijn hoofd omging). De rit naar Nairobi duurde weer meer dan 2 uur, en toen moesten we Nairobi nog door zien te komen (wat een chaos is het daar met het verkeer). Half 2 kwamen we bij de gevangenis aan, en daar moesten we eerst wachten tot het bezoekuur om 2 uur begon. Toen moesten we in de rij staan om ons te registreren, en daarna konden we naar de barak waar Ayubs moeder zou zitten. Daar moesten we weer wachten terwijl ze de vrouw gingen zoeken. Het was al over half 4 toen we haar ontmoetten. Ayub mocht bij haar op schoot, en het leek alsof hij het gewoon vertrouwd vond, dus dat was fijn om te zien. De vrouw zag er nog heel jong uit, en het was duidelijk dat ze erg spijt van haar daad had. Ze zegt dat ze het in een vlaag van verstandsverbijstering gedaan had, omdat ze wanhopig was (haar man had haar verstoten en ze had niks meer). Na iets van 10 minuten was de tijd al weer om en zijn we vertrokken.