Jambo Bwana

Weer even een berichtje uit het verre Kenia!
First of all, super bedankt voor alle lieve berichtjes =D. Het doet ons echt goed om weer iets van jullie te horen!!
Waar zijn we gebleven.. We hebben deze week weer zoveel meegemaakt, tijd om weer even na te denken wat dat allemaal is! We hebben oa families bezocht van de kinderen van Upendo, uitgevonden hoe het is om met de hand te wassen (niet echt iets om naar uit te kijken). Verder weten we nu eindelijk hoe de matatu werkt, hebben we al zo vaak Afrikaanse thee aangeboden gekregen dat we het nu echt lekker gaan vinden en weer zoveel nieuwe dingen geleerd over de Afrikaanse cultuur. Trouwens, we hebben ook al twee nachten gewoon geslapen, terwijl onze grote vriend (de spider) als een standbeeld in onze kamer stond, omdat hij twee dagen op dezelfde plek was, alleen nu helaas niet meer... Door de broer van Jackson (Steven) zijn we te weten gekomen dat er een nog grotere variant hier leeft (gezellig!). Deze is groter, hariger, rood, giftig en zelfs de Kenianen zijn bang voor deze soort. Steven heeft ons belooft om er eentje voor ons te vangen, zodat we vanaf dan de andere soort echt gaan zien als een ‘pet’. Nu maar hopen dat het werkt!
Ik zal beginnen met de familie van Ayub. Ayub is een heel klein jongetje wat bijna altijd vrolijk is, veel lacht en houdt van aandacht. Maar hij heeft al heel wat meegemaakt: hij is door z’n moeder in een soort wc-put achtergelaten (zij zit hier nu voor in de gevangenis van Nairobi). Afgelopen donderdag (6-05) hebben we zijn oma, broertje, zusje, tante en nichtjes bezocht . We reden naar Othaya , een plaatsje wat hoger in de bergen en wat een mooi uitzicht vanuit de auto! Ik had er zin in, omdat ik dacht dat het hem heel goed zou doen om z’n familie weer te zien, maar toen we er waren en hij uit de auto stapte keek hij zo bezorgd. Zo had ik hem nog nooit gezien! Hij was helemaal verstijfd en stil geworden, misschien dat de omgeving nare herinneringen bij hem opwekten, maar hij kon het niet vertellen. Gelukkig was de familie wel heel aardig voor hem en ze deden er alles aan om hem meer op z’n gemak te stellen. Dat lukte na tijdje gelukkig wel, want hij begon toch te praten en uiteindelijk ook te lachen. Toch was het heel apart om te zien hoe hij reageerde op zijn omgeving en familie. Toen Ayub met z’n familie was, mochten wij in het huisje zitten waar we een hele tros bananen aangeboden kregen, maar na een stuk of 5 had ik toch echt genoeg!
Vrijdag zijn we naar de opening van de nieuwe keuken van de basisschool Riamukurwe gegaan, die gemaakt is door een Nederlandse stichting. Ook hebben ze de hele school verbouwd en het is denk ik de mooiste school in Nyeri geworden! We hadden geen idee wat we hier van moesten verwachten, maar daar kwamen we snel genoeg achter. Eerst gingen we met een Nederlandse familie van die stichting in een kamer zitten om te bespreken wat er allemaal ging gebeuren. Het begon met een lied: Jambo Bwana , dat buiten door een grote groep meisjes werd gezongen en wat een mooie stemmen! Je ziet ook dat ze echt genieten als ze staan te zingen en heen en weer swingen, geweldig!! Het was ook super om de kinderen van Upendo in hun mooie uniformpjes tussen de kinderen te zien staan en stiekem zaten we de hele tijd naar hun te kijken tijdens het lied. Daarna gingen we naar de aula waar de speech van het hoofd en van de man die het project heeft opgezet werd gehouden. Echt niet normaal hoe vaak ze ons bedankten, terwijl wij niet eens iets hebben betekend voor de school. We waren alleen uitgenodigd door het Nederlandse gezin (die keihard aan dit project heeft gewerkt), gewoon om een kijkje te nemen bij de opening. Maar de hele dag werden we als heiligen beschouwd, echt heel apart! Wat ons vooral heel erg opviel was dat de leraren zo snel iets voor elkaar konden krijgen. Meer dan 800 leerlingen zitten op deze school, maar als er werd gevraagd om bijv. per klas in een rij te staan, gebeurde dat in minder dan 20 seconden. Zo goed!